![กองบริหารงานวิจัยพร้อมด้วยคณะกรรมการ MAI ร่วมติดตาม ชม ช่วย เชียร์ โครงการ 1 คณะ 1 ชุมชนนวัตกรรม คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยพะเยา](images_news/Thumb/news-071222-01_638061090784323660.jpg)
วันที่ 7 ธันวาคม 2565 กองบริหารงานวิจัย พร้อมด้วยคณะกรรมการพัฒนาคุณภาพสู่ความสำเร็จโครงการ 1 คณะ 1 ชุมชนนวัตกรรม (MAI) รองศาสตราจารย์ ดร.อนุรักษ์ ประสาทเขตร์การ คณะวิทยาศาสตร์ และแพทย์หญิงเพ็ญนิภัท นภีรงค์ คณะแพทยศาสตร์ได้ติดตามความก้าวหน้าโครงการ
1 คณะ 1 ชุมชนนวัตกรรม ประจำปีงบประมาณ 2565 (ชม ช่วย เชียร์) โครงการ “ธรรมชาติ สัมผัส ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น เพื่อต่อชีวิต และจิตใจ” โดยมี นางสาวปรียาชนก เกษสุวรรณ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และศิลปกรรมศาสตร์ เป็นหัวหน้าโครงการ ดำเนินงานในพื้นที่ อำเภอแม่ใจและอำเภอภูกามยาว จังหวัดพะเยา
![](/up/LINE_ALBUM_MAI%20%E0%B8%84%E0%B8%93%E0%B8%B0%E0%B8%AA%E0%B8%96%E0%B8%B2%E0%B8%9B%E0%B8%B1%E0%B8%95%E0%B8%A2%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA%E0%B8%95%E0%B8%A3%E0%B9%8C%E0%B9%81%E0%B8%A5%E0%B8%B0%E0%B8%A8%E0%B8%B4%E0%B8%A5%E0%B8%9B%E0%B8%81%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%A1%E0%B8%A8%E0%B8%B2%E0%B8%AA_82.jpg)
“ธรรมชาติ สัมผัส ผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น เพื่อต่อชีวิต และจิตใจ” เป็นการสร้างผลิตภัณฑ์จากวัสดุธรรมชาติโดยกลุ่มสตรีจาก 2 อำเภอ ในจังหวัดพะเยา ด้วยแนวทางการออกแบบรูปแบบการจำหน่ายผลิตภัณฑ์โดยเพิ่มมูลค่า จากคุณค่าของเรื่องราวในการผลิต ที่มากกกว่าการหยิบซื้อผลิตภัณฑ์ แต่เป็นการเข้าถึงผลิตภัณฑ์ด้วย “สัมผัส” รับรู้ ลึกซึ้งจากเรื่องราว อันมีวัสดุจาก “ธรรมชาติ” เป็นสื่อในการเข้าถึง หรือเป็นตัวชูโรงของผลิตภัณฑ์ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์และศิลปกรรมศาสตร์ได้คัดเลือกกลุ่มผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น 2 ผลิตภัณฑ์จาก 2 อำเภอ เข้าร่วมโครงการ (1) กลุ่มผ้าด้นมือ อำเภอภูกามยาว และ (2) กลุ่มใบไม้ ลายลักษณ์ อำเภอแม่ใจ ทั้งสองเป็นกลุ่มหัตถกรรมซึ่งรวมตัวกันระหว่างผู้หญิงวัยกลางคน ซึ่งเป็นแม่บ้านเลี้ยงลูกหลาน มีความต้องการสร้างคุณค่าในตนเองจากการทำงานเล็กๆน้อยๆ นอกเหนือจากการปลูกผักสวนครัวในรั้วบ้านนำไปจำหน่ายตามร้านค้าชุมชน หรือขี่จักรยานนำไปจำหน่ายตามบ้านแล้ว การทำงานฝีมือที่ใช้อุปกรณ์ไม่มากนักเช่นการเย็บปัก ถักร้อย ถือเป็นงานอดิเรกที่ช่วยสร้างรายได้จากน้ำพักน้ำแรงของตน เพื่อตนเองไม่ต้องพึ่งพา สามีและ ลูกมากจนเกินไป เหล่านี้เป็นการทำงาน “เพื่อต่อชีวิต” ความเป็นตัวของตัวเองจากความเป็นแม่บ้าน ย่า หรือ ยาย ที่ต้องอยู่กับบ้าน รายได้จากงานฝีมือ หรืองานหัตถกรรมนั้นจึงเป็น สิ่งเล็กน้อยที่สำคัญเชิงอำนาจ อำนาจในการจับจ่ายใช้สอยของใช้ส่วนตัวที่ตนอยากได้ ของสวยงาม อาหารที่อยากทาน และคุณค่าในตนเองจากการได้เป็นผู้ให้ ได้ให้เงินกับลูกหลานได้เพื่อในช่วงเทศกาลครอบครัว หรือซื้อขนมให้กับหลานๆ และยังเป็นส่วนสำคัญของการ“ต่อชีวิต”ผู้ผลิตผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นในชุมชน อันแสดงถึงการพึ่งพาตนเองของกลุ่มผลิตภัณฑ์ และ/หรือผู้ผลิตสามารถเลี้ยงตัวเองให้อยู่รอดตามความเปลี่ยนแปลงของโลก โดยส่งผลกับ “ใจ” ในการพัฒนาผลิตภัณฑ์ที่เข้าอกเข้าใจผู้บริโภค และเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม